اوّلین ‌زائر، حسین را جابر است

جان فدای او! که اوّل زائر است

کیست جابر؟ زبده‌ی ارباب دین

پیری از اصحاب «خیر‌المرسلین»

کاروان سوخته اندر فراق

چون رسیدی بر سر راه عراق

گفت «نعمان» با امام مبتلا:

این دو راه یثرب است و کربلا

اهل بیت شاه دین با صد نوا

بار بر بستند از شام بلا

ره بپیمودند چندی بی‌قرار

تا که دشت کربلا شد آشکار

باز جغد غم به قلبم خانه کرد

مرغ جانم، یاد از ویرانه کرد

داد بر گل‌های گلزار بهشت

جای، در ویرانه دست سرنوشت

پرده‌پوشان شد خرابه، جایشان

منزلی بی‌سقف شد، مأوایشان

شمع آن جمع پریشان، آه دل

آه دل بسته به سینه، راه دل

دختری را خانه در ویرانه بود

باده، اشک و چشم او، پیمانه بود

تشنه بود و سینه‌ای پُردرد داشت

در درون سینه، آه سرد داشت

عمّه! امشب سر زده ماه تمام

کوکب اقبالم آمد روی بام

شد دو چشم نیمه‌بازم، جام اشک

کن تماشا بسته‌ام احرام اشک

کار ما را ناله، مشکل کرده است

کاروان در شام، منزل کرده است

غم بسی افزون ولی غم‌خوار نه

کاروان‌سالار را سالار نه

گفت راوی: بود از شه، دختری

خُرد‌سالی، نازدانه‌گوهری

گاه‌گاه از عمّه‌اش کردی سؤال

ای تو غم‌خوار من بشْکسته‌بال!

مژده، عمّه! شام هجرم شد سحر

آمده باب عزیزم از سفر

بود اکنونم نشسته در کنار

می‌زدود از چهره‌ام، گرد و غبار

تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت

کار عشق و عاشقی بالا گرفت

یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟

گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر

باز آمد در نظر، بزمی پلید

وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید

بود مست باده‌ی کبر و غرور

خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور