آسمان‌ها را نخواهد شد ز یاد

مجلس مُستنکر ابن زیاد

مجلسی ترتیب، آن بدنام داد

وندر آن بنْشسته، بار عام داد

خاست شیون آن زمان از مرد و زن

کوفه شد از ضجّه‌ها، «بیت‌الحَزَن»

هر که بر احوال ایشان بنْگریست

پیرهن زد چاک و چون باران گریست

کوفیان را دیده از غم، اشک‌بار

اندر آن هنگامه از خرد و کبار

بانوی دین دید چون افغانشان

از مصائب، دیده‌ی گریانشان،

چون بدان وادی رسیدند آن گروه

گلشنی دیدند با فرّ و شکوه

عشق بر پا کرده این خرگاه را

کرده روشن، آفتاب و ماه را

اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده‌ام، مادر!           

نسیم سردم و بوی خزان آورده‌ام، مادر!

نیاید کس به استقبال من زیرا که می‌سوزد             

ز هُرم شعله‌ای کز سوز جان آورده‌ام، مادر!

ز قطره قطره‌ی آب روان به هر دریا                     

ز ذرّه ذرّه غبار دوان به هر صحرا،

سلام باد به خون حسین و یارانش!                         

مجاهدان و شهیدان روز عاشورا

ای هلال خون! دوباره سر زدی

ای محرّم! بار دیگر آمدی

زخم دل با دیدنت، کاری شده

خون به دامان افق، جاری شده

بارالها! باز چون افتاده ‌حال؟

خود بدان پیشین نمانَد این هلال

دل، قرین با درد و ماتم آمده

گوییا ماه محرّم آمده

گوش کن، این داستان غم‌فزا

از حسین و کعبه و دشت بلا

دوش کردم از خردمندی سؤال

نکته‌ای را تا بگوید شرح حال

مرحبا! طوباً لک! ای بیت عتیق!

«جائکَ المحبوب، من فجٍّ عمیق»

مرحبا بر طالع میمون تو!‍

حبّذا زین قدر روزافزون تو!

خود فرزدق گفت: در قُرب حرم

من به حج می‌رفتمی با مادرم

ناگهان دیدم حسین و اهل او

آمده از مکّه بیرون کوبه‌کو

شد برون از مکّه، روز ترویه

با عیال و اهل بیت زاکیه

گفت راوی: دیدم آن سلطان راد

در حرم در نزد کعبه ایستاد