افتاده ز پا، آخر بر من

شاخ گل من، این اکبر من

اى اکبر من! اى آن ‌که تویى

جان تن من، عقل سر من

گفت اى خدا! تو آگهى کآرام جانم مى‏‌رود

در رفتن این نوجوان، از تن روانم مى‌‏رود

«در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعى سخن

من خود به چشم خویشتن، دیدم که جانم مى‏‌رود»

اکبرا! مرگ تو دانى که چها با دل کرد؟

عمر کو؟ تا بتوان چون تو پسر حاصل کرد

خوش نهالى به بسى سعى به بار آوردم

چه کنم؟ داس جفا، سعى مرا باطل کرد

چو از یاورانش دگر کس نمانْد

شنیدم که شه جانب خیمه رانْد

یکى تشنه‌لب کودک شیرخوار

یکى بسته پر، بازِ عنقا‌شکار

اى پسر! مردانه جان ده با نشاط

تا بیاسایى از این ننگین‌قماط

خاک بر سر کن فرات و نیل را

بر کمر زن، دامن تبدیل را

بگْرفت شه آن کودک لب‌تشنه و از اشک

بر برگِ گلِ روى پسر، ریخت گلابى

گفت: اى بچۀ بطّ ولایت! به شنا آى

در بحر شهامت که فرات است، سرابى

پدر، چو ابر بهارى است، بر نهال پسر

که تا وى است، بدو دست‏بُرد دى نرسد

بسى نهال که بى‏‌باغبان بریزد برگ

از آن ‌که آب به وقت عطش، به وى نرسد

شاه معنى چون براندازد نقاب

خانۀ صورت شود از بُن، خراب

چیست صورت؟ عشق جان و عشق تن

چیست معنى؟ عشق جانان باختن

یکى قوّۀ کهربایى است، عشق

از این رو، ره آشنایى است، عشق

چو مرد از سعادت شود بهره‏ور

رود در ره عشق، بى پا و سر

گفتار دل‌کش شه و رفتار دل‌فریب

از کوفه کَند، پاى دل مسلم و حبیب

عاشق چو گرم شوق شود، راه عشق را

پوید به پاى جان و نیندیشد از رقیب

مرا هلال محرّم بسان ابروى دوست

اشارتى به سوى کربلاى شاه کند

خوش! آن دلالت خیرى که جان خسته‌دلى

کشد ز خانۀ تن تا که رو به راه کند

مرا هلال محرّم، چو داس خونین است

که ماهِ غرقِ به خون گشتنِ شه دین است

زمان شادى آل زیاد و مروان است

اوان گریه و اندوه آل یاسین است