ای خوش آن مستی که مست دلبر است

از وصال دوست عشقش بر سر است

ای خوش آن مردی که در میدان عشق

جان دهد اندر ره جانان عشق

باز ساقی الستم کرده مست

آنچنان مستی که دل دادم ز دست

پر نمود از بادۀ غم جان من

ریخت درد درد اندر کام من

دید شاه دین که زینب شد ز دست

رشتۀ صبرش ز یکدیگر گسست

بر سر زانو سر خواهر نهاد

بردباری را به خواهر یاد داد

گفت با خواهر شه دنیا و دین

ثانی زهرا مکن افغان چنین

خواهرا کم کن تو این آه و فغان

هیچ کس باقی نماند در جهان

بهر جانبازی شه دنیا و دین

کرد با خواهر وداع آخرین

پای همت در رکاب آورد شاه

رو سوی میدان دلش در خیمه گاه

باز بر من نور خورشیدی دمید

از رخ طبعم تجلی شد پدید

ماه روئی بازم آمد در نظر

ابرویش را معجز شق القمر

نوجوان شاه دین از رزمگاه

العطش گویان رسیدی نزد شاه

پر شد از ساقی لبالب جام او

غرقه خون جمله اندام او

جان شیرین لحظه‌ای کم کن شتاب

تا که مخبر گردی از گفتار باب

تیغ کج باشد خم ابروی تو

هم کمند دشمنان گیسوی تو

در جواب نور چشم خویشتن

گفت آن سر خدای ذوالمنن

ماه من اینقدر طنازی مکن

جان من با جان خود بازی مکن

باز دل سیل رخ دلبر کند

ز اشک خونین دامنم را تر کند

خامه امشب سد بابم می‌شود

صفحه دفتر حجابم می‌شود

باز می‌خواهم سری پر شور و شر

تا بنالم همچو مرغان سحر

طبع لیلی را دگر مجنون کنم

از غم دل، دیده را جیحون کنم

باز می‌خواهم دلی در رنج و غم

تا زنم بر کوی عاشقان قدم

پرده بردارم ز روی عاشقان

افکنم بر دیدۀ بیگانگان