طشت، حیرت زدۀ نغمۀ قرآن من است

خیزران اشک فشان بر لب و دندان من است

دیدۀ فاطمه بر چوب تو و طشت طلا

نگه دختر من بر لب عطشان من است

روز ما در شامتان جز شام ظلمانی نبود

ای زنان شهر شام،‌ این رسم مهمانی نبود

سنگ باران مسلمان آنهم از بالای بام

 این ستم بالله روا در حق نصرانی نبود

هر چه خوبی است تو داری و به آن محتاجم

آنچه داری ز معارف به همان محتاجم

تو اباصالحی و من پسر این پدرم

عمل صالحم افزون، که بدان محتاجم

در عزای اشرف اولاد آدم زار می‌گریم

بر شهید کربلا می‌گریم و بسیار می‌گریم

از لب عطشان گل‌های پریشان یاد می‌آرم

همچو ابر نوبهاری بر گل و گلزار می‌گریم

ای حسینی که تنت بر خاک و بر نی شد سرت

آمد از شام بلا با حال مضطر، خواهرت

خوب بنگر ‌ماجرای کوچه را در من ببین

مثل بابا دست من بسته، رخم چون مادرت

اربعین، ذی الحجۀ عشاق در کرب و بلاست

بستن احرام با پیراهن و شال عزاست

بر تمام خلق از شش گوشه رحمت می‌رسد

چرخش عالم به غیر از حول‌ این محور خطاست

لب تشنه‌ای و از لب نی کام برده‌ای

با کربلا دل از همه ایام برده‌ای

آب فرات و آب حیاتند تشنه‌ات

آب بقاء را تو لب جام برده‌ای

ای حامیان مکتب هل من معین سلام

جاماندگان قافلۀ اربعین، سلام

قومی‌پیاده بر حرم یار می‌روند

حسرت کشان قبر‌ امام مبین سلام

به ذکر یاعلی، جان می‌دهم عالی اعلا را

بخوان خود یاعلی، بالا سرم این نام زیبا را

علیاً یاعلی، ذکر عروج و ذکر معراجم

صدای دلنشین تو مصفا می‌کند ما را

من به خون لبت ای دوست گرفتار شدم

حال سجاد تو را دیدم و بیمار شدم

در حسینیۀ ارباب شبی خوابم برد

صبح، پشت در یک میکده بیدار شدم

به زبان‌بریده کجا رسد صفتی به مدح و ثنای او که خداش هرچه طلب کند به کمال داده برای او

ز زبان خاتم مرسلین همه وقت کرده دعای او صلوات آدم و خاتم آمده‌ است جمله صلای او

چه زنی‌ست او که به مدحتش فلک آفریده خدای او

قمار عشق را خوش برده بودی

سرت آنجا که باده خورده بودی

تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد

که عمری بی صدا بودیّ و فریاد