دیده بگشا تا شود تنهایی من باورت نیمه جان هستی و من چون جان گرفتم در برت همچو گیسویت مرا این سو و آن سو می‌کشی می‌کشی آخر مرا با خنده‌‌های آخرت

لبت دو پـارۀ آتش، دلـت پر از شرر است دهان خشک پدر از لب تو، خشک‌تر است

تو پاره پاره شدی، قلب من پر از خون است تـو تشنـه‌ای، نفس مـن شـرارۀ جـگر است

همین که با دم ساقی دهان معطّر شد سبوی کهنۀ میخانه مستی‌آور شد

شبیه ساحل خشک کویر بودم که پیالۀ دل من غل زد و لبم تر شد

سیاه گشته جهان پیش دیدۀ تر من کجایی ‌ای مه در بحر خون شناور من

ستارۀ سحرم، آفتاب صبح دمم غروب کرده به هنگام ظهر در بر من

بهـار مـن، گل مـن، بـوستان پرپر من چه کرد با تو خزان پیش دیده تر من؟

محاسنم به کف دست بود و اشک به رخ نگـاه کـردم و دیـدم تـو رفتی از بر من

به همره تو رود روح من ز پیکر من سپردمت به خدا‌ی یگانه، گوهر من

اگر که می‌روی آهسته‌تر برو پسرم که هست پشت سر تو نگاه آخر من

مـن کیستم؟ ولـی خداونــد، اکبرم سرتا قدم محمّد و زهرا و حیدرم

قـرآن روی سینۀ فـرزند فاطمه فرزند نور و واقعه و قدر و کوثرم

مدینه و گل لبخند سیدالشهداست شب است و خانۀ ثارالله و چراغ هداست

خدا عجب پسری داده بر امام حسین که پای تا به سر آیینۀ رسول خداست

چنان ربابۀ مضطر توکلی باید

به حلق پارۀ اصغر توسلی باید

عزیز فاطمه، آهسته‌تر قدم بردار

دعا به مادر او کن، تحملی باید

هیچ کس مانند عباسم مرا یاری نکرد

هیچ کس مثل ابوفاضل علمداری نکرد

دست از دست و سر و از آبروی خود کشید

با مواساتش کسی اینگونه دینداری نکرد

ببریدم که پیام از تن بی سر دارم

حرف‌ها با سپه کوفه ز حنجر دارم

شکوه بر فاطمه دارم ز جسارت‌هاتان

من شکایت ز شما نزد پیمبر دارم

داده خدا مقام مرا خادم الحسین

ارباب خوانده نام مرا خادم الحسین

من بی حسین گمشده‌ای بی نشانه‌ام

بنویس پس تمام مرا خادم الحسین