حتی میان یک دشت کشته بی‌سر

شناختمت

سقای بی‌دست!

سوار مرکب خود سوی آب می‌رفتی

نه یکنواخت که با پیچ و تاب می‌رفتی

فرات مشکل ما را ز چشم‌های تو خواند

در آن دمی که تو با مشک آب می‌رفتی

تو از عشیرۀ نوری ز ایل مهتابی

که هر کجا بروی خاضعانه می‌تابی

لجام وحشی امواج رام دست تواند

تو از طوایف پیغمبران گردابی

گرمای دست تو همه را آب می‌کند

مهتاب مست تو همه را خواب می‌کند

حزنی غریب منحنی صبر خویش را

در انحنای دیدۀ تو قاب می‌کند

وقتی پرچم حسین

بر زمین می‌افتاد

یزیدیان بهت‌زده زمزمه می‌کردند:

غیرممکن است

مگر آنکه دست عباس ...

قطع‌شده باشد!

"انا ابن الرسول" پاسخ داد:

"انا ابن علی ولی الله"

"انا ابن البتول" ... پاسخ نیست!

در گلوی تو آه حلقه زده

...

انا ابن الرسول ابن بتول

انا ابن الخدیجه الغَرّاء

عَلَم بر دوش او مجنون تر از لیلای محزون است

پریشان تر ز باد و گیسوان بید مجنون است

به سوی آب می‌تازد به سوی تشنه‌تر گشتن

به سوی منزل آخر که پشت وادی خون است

هر چند که در راه خدا می‌میرد

هر یار به علتی جدا می‌میرد

یک عده برای دین و یک عده حسین

عباس برای بچه‌ها می‌میرد

دوباره تشنه‌ام، این جملۀ برادر توست

دوباره قصّه همان قصّۀ مکرّر توست

دوباره با لب خشکیده می‌روی سقّا

به انتظار تو در خیمه باز خواهر توست

زلال از ما جدا شد، پاک افتاد

چه غمگین از نفس، کولاک افتاد

مگر دریا و رود و برکه‌ای نیست

که عکس ماه روی خاک افتاد؟

دو دست مهربان آن سپیدار

کنار رود افتادند انگار

غم آن دست‌ها را منتشر کن

دو بیتی! دست روی دست مگذار

دو بیتی، ناگهان دستان آن ماه

گلوگیر است این اندوه جانکاه

رباعی باش و بشکن بغض خود را

لا حول و لا قوه الا بالله