نه بوی مشک، نه چون بوی نافۀ ختن است

نه بوی یاسمن است این، نه بوی یاس من است

نه بوی چادر خاکی، نه عطر آن گودال

بقیع، روضۀ مکشوف کوچه و زدن است

از بار داغش پشت پیغمبر شکسته

تنهاترین سردار بی لشگر، شکسته

سجاده‌اش بر غربت او گریه کرده

پای غریبی‌اش دل منبر شکسته

بنویسید مرا: بی سر و سامان حسن

بنویسید: منم تشنۀ احسان حسن

حسن در حسنِ حسن، عشق حسن، جان حسن

دل عشاق شکار است به پیکان حسن

با نان و خرما می‌رسی، من هم یتیمم

اما نه خرما، مست دستان کریمم

می‌زد به پایت بوسه لب‌های مدینه

ای خوش به حال نیمه شب‌های مدینه

ای ز ازل قالب روحانی‌ات

لطف و عطا و کرم مستزاد

تا ابدالدّهر، کرمخانه‌ات

ای پسر فاطمه آباد باد

اینجا همه چیز می‌شود آماده

هر کس پی حل مشکلم افتاده

اینجا همه منتظر که لب باز کنم

تا هر چه نیاز دارم ابراز کنم

عمری مرا خون جگر، قوت و غذا بود

شیرین‌ترین قوتم همین زهر جفا بود

با کس نگفتم لحظه‌ای، اسرار خود را

اسرار من در کربلای کوچه‌ها بود

دوباره غصه سالَم شده ضریح حسن

به گریه خواب وصالم شده ضریح حسن

ضریح تازۀ عباس دیدنی شده و

تمام فکر و خیالم شده ضریح حسن

به لطف حق شده‌ام گریه کن برای حسن

دمی فدای حسینم، دمی فدای حسن

یقین کنید که روزی به چشم خواهم دید

پیاده می‌روم آخر به کربلای حسن

همسایۀ صبر خواهرش بود حسن

دنبالۀ زخم مادرش بود حسن

یک کوزه پر از سم، لب افطار خدا

لب تشنه‌تر از برادرش بود حسن