دارد میان هیأت خود گریه می‌کند

با اهل بیت عصمت خود گریه می‌کند

با داغ هتک حرمت خود گریه می‌کند

دارد برای غربت خود گریه می‌کند

باز هم پشت در خانه صدا پیچیده

بوی دود است که در بیت ولا پیچیده

عده‌ای بی سر و پا دور حرم جمع شدند

باز هم، همهمه در کوچۀ ما پیچیده

پیرمردی و بزرگ همۀ اعصاری

روی جانت اثر کینۀ دشمن داری

بارها خلوت سجاده‌تان پر پر شد

فرش زیر قدمت سوخت و خاکستر شد

شب جمعه به لب نوا دارد

نفسش بوی کربلا دارد

به روی سر در حسینیه‌اش

پرچم صاحب اللوا دارد

بارها گفته کربلا رفتن

پا برهنه عجب صفا دارد

پر از شمیم بهشت است منبرت آقا

به برکت نفحات معطرت آقا

هنوز عطر و شمیم محمدی دارد

گلِ دمیده ز لب‌های أطهرت آقا

شبیه حضرت خاتم، مدینه العلمی

علوم می‌چکد از خاک معبرت آقا

ای دو صد یوسف صدّیق به صدق تو گواه

ای علوم همه با کوه کمالت پر کاه

دو جهان زندۀ چشم تو به یک نیم نگاه

تا زمان هست تو از گردش چرخی آگاه

مردی که جبریل امین در محضرش بود

دریای علمش هدیۀ پیغمبرش بود

نام شریفش اسم نهری در بهشت است

خلد برین هم جلوه‌ای از مظهرش بود

فقه و کلام و منطق و عرفان و حکمت

این چشمه‌ها جاری ز چشم کوثرش بود