ناگهان قید قیل و قال زدم

پرسه در عالم خیال زدم

به کتاب غزل که فال زدم ...

تا به اوج کرانه بال زدم

آمده عشق را کند اثبات

مردی از خانوادۀ سادات

حسنی زاده‌ای جلیل القدر

ساقیِ باده‌ای جلیل القدر

افق فضل و شرف را قمری پیدا شد

یا که در طور ولایت شجری پیدا شد

باز از بحر ولایت گهری پیدا شد

نخل سرسبز ولا را ثمری پیدا شد

تو که از نسل کریمانی و آقا هستی

حسنی گشته‌ترین سید دنیا هستی

آن ضریحی که ندارد به شما بخشیده

تو حرم دار حسن، زادۀ زهرا هستی

رود از جناب دریا، فرمان گرفته است

یعنی دوباره راه بیابان گرفته است

تا حرف آب را برساند به گوش خاک

در عین وصل، رخصت هجران گرفته است

هم تا بهار را به جهان منتشر کنند

دریا ز باد و باران، پیمان گرفته است

خوش بو شده گیسوی نسیم از کرمت آویخته دست هر کریم از کرمت

آن روز که آبرو به ری بخشیدی همسایۀ کربلا شدیم از کرمت

با گنبدت قشنگ شده آسمان ما کهف حصین توست همیشه امان ما مهمان شهرما شدی و میزبان ما یاسید الکریم فدای تو جان ما

دارالسلام سوختن ما شدی بس است اصلا همینکه هموطن ما شدی بس است  

از فیض این حرم چقدر با صفاست ری سر منشأ تلألؤ نور خداست ری فرموده‌اند شعبه‌ای از کربلاست ری اصلا بگو نگین سلیمان ماست ری

مبهوت این سخاوت و لطف و کریمی‌ام با این وجود حضرت عبدالعظیمی‌ام

ری قبله گشته با حرم سیدالکریم

عزت گرفته با قدم سیدالکریم

عقده گشای قبر خراب حسن شده

صحن و سرای محترم سیدالکریم

عیسای شهر ما نفسش مجتبایی است

اعجازها نموده دم سیدالکریم