عاشقان را غم سر نیست که سر ناچیزست داغ این رنگ به سیمای جگر ناچیزست تیر این راه بر آیینه نشستن دارد سینه تا هست و دلی هست سپر ناچیزست
ای نامۀ سربه مهر مکتوم ای مادر صبر، ام کلثوم!
ای میوۀ بوستان احمد ای حاصل وصلت دو معصوم
نه، قدر تو را کسی نمی‌داند نه
در سوگ تو روضه‌ای نمی‌خواند، نه
با سر زدن سپیده گل خواهی کرد
خورشید تو پشت شب نمی‌ماند، نه
باید از دامن او دشت معطر باشد
هرکسی مثل شما دختر کوثر باشد
بی‌گمان این دل شیری که تو داری بانو!
می‌تواند فقط از جانب «حیدر» باشد
تو آمده‌ای که نینوایی باشی
تا راوی قصۀ جدایی باشی
در دامن فاطمه قرارت دادند
تا سنگ صبور ماجرایی باشی
این‌قدر بگو غریب و مظلوم چرا؟
از مجلس اوست شیعه محروم چرا؟
زهرا! تو مگر که چند دختر داری؟
پنهان شده نام ام کلثوم چرا؟
ارث فامیلی یتیمی بود و او هم سهم داشت آه در این گنج موروثی عدو هم سهم داشت
اشک زهرا، اشک حیدر، آبروی عالم است قدر وسع خویش از این آبرو هم سهم داشت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
