دست ما نیست اگر دست به دامان توییم

فاطمه خواسته که بی سر و سامان توییم

تا ببینیم کمی از وجنات نبوی

تشنۀ دیدن رخسار درخشان توییم

تاج امامت است به روی سر شما

خیل ملائکند به دور و بر شما

قربان چهره‌ات که تجلی مصطفاست

قربان آن صلابت چون حیدر شما

رنگ از چهره پریده است، خودت می‌دانی

عرق شرم چکیده است، خودت می‌دانی

پشت این خانه گدا آمده و با گریه

دست یاری طلبیده است، خودت می‌دانی

طبیب را تو بیاری، حبیب را تو بخوانی

دلم غریب؛ خوشا این غریب را تو بخوانی

دعای این دل شرمنده مستجاب نگردد

مگر که آیۀ «أمّن یُجیب» را تو بخوانی

غروب روز سه‌شنبه دلم هوایی توست

و عاجزانه نگاهش به میزبانی توست

غروب روز سه‌شنبه دوباره می‌‌خوانم

بیاکه لحظۀ امداد آسمانی توست

کم نکن سایۀ لطفت ز سرم آقاجان

گرچه من جنس خرابم، بخرم آقاجان

آنقدر فکر و خیالم شده دنیا دیگر

از غم و غصۀ تو بی خبرم آقاجان

آخر بگو چه چاره کنم با غم فراق؟

آهی ز حسرت است فقط همدم فراق

با گریه کردن این دلم آرام می‌‌شود

یعنی که اشک بود فقط مرهم فراق

این روزها که می‌‌گذرد، غرق حسرتم

مثل قنوت‌های بدون اجابتم!

بسته‌ست چشم‌های مرا غفلت گناه

تو حاضری! منم که گرفتار غیبتم!

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی‌کنی

کریمی‌ و نظاره بر لیاقتم نمی‌کنی

تو را ز یاد می‌برم زمان معصیت، ولی

مرا مؤاخذه برای غفلتم نمی‌کنی

ای بر فراز چرخ، رسیده خروشتان

بر طوفان نوح کرده به پا، جنب  و جوشتان

پیوسته بود بار ولایت به دوشتان

من مهدی‌ام که ناله‌ام آید به گوشتان