به دنیا آمدى تا مطلبى دیگر بیاموزم

من از رفتار تو الله را اکبر بیاموزم

کلاس درس شد سجاده ات، من روز میلادت

نشستم تا جهان را پاى این منبر بیاموزم

قُنداقه را حسین گرفت و ‌نگاه کرد

این گونه آفتاب تبسم به ماه کرد

با خندۀ پیمبری‌اش از همان نخست

حال حسین را علی‌اش رو به راه کرد

همین که با دم ساقی دهان معطّر شد سبوی کهنۀ میخانه مستی‌آور شد

شبیه ساحل خشک کویر بودم که پیالۀ دل من غل زد و لبم تر شد

دل که شد خرسند چیز دیگری ست چهره با لبخند چیز دیگری ست

تا که کام عشق را شیرین کنی بوسه‌ای چون قند چیز دیگری ست

من از نگاه تو امشب ستاره می‌خواهم دوباره آمده‌ام، چند باره می‌خواهم

کنار دفتر شعرم نشسته‌ام با تو رسیده‌ام به غزل، استعاره می‌خواهم

غزل فریضۀ عشق است و از نوافل نیست بهشت با غزل مدح تو معادل نیست

به موی تو شب و باروی تو سحرکردم کسی که دل به تو نسپرده است، بیدل نیست

رسیده پیغمبری دوباره به عاشقان دلبری دوباره

امیری و سروری دوباره ادامۀ کوثری دوباره

مدینه و گل لبخند سیدالشهداست شب است و خانۀ ثارالله و چراغ هداست

خدا عجب پسری داده بر امام حسین که پای تا به سر آیینۀ رسول خداست

الا که نور و صفا، آفتاب از تو گرفت

ستاره سرعت سیر و شتاب از تو گرفت

به جلوه‌‌های جمال تو ماه خیره شده است

شکوه وحی در‌آیینه‌ات ذخیره شده است

تو عطر گلشن یاسین، شکوفۀ یاسی

تو با پیامبرعشق اشبه الناسی

هرگز ندیده چشم فلک چون تو دلبری

پور حسین فاطمه و روح پروری

لب وا کنم به مدح کدامین صفات تو

کز حدّ وهم و فهمِ خلائق، تو برتری