چه زود از دست ما ماه خدا رفت

مه تسبیح و تهلیل و دعا رفت

مه احیا مه شب زنده‌داری

مه روزه مه صدق و صفا رفت

بر سینه طراوت بهاران بخشند

بر دیدۀ ما صفای باران بخشند

تا عید سعید فطر اعلام شود

یکباره گناه روزه داران بخشند

شاید کسی حال مرا پرسیده باشد

یا اشک چشمان ترم را دیده باشد

حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود

از دوری ماه خدا رنجیده باشد

ای خیر نالۀ سحری، صاحب الزمان

از درد ما که باخبری، صاحب الزمان

ما ندبه‌های پشت سر مرکب توایم

پایان راه در به دری صاحب الزمان

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو کنم

دل را به یاد تو، ز گنه  شستشو کنم

بار دگر به درگه لطف تو آمدم

تا با سرشک و ماتم دیرینه خو کنم

من کیستم که با تو کنم گفتگو، مگر

رخصت دهی که با تو دمی گفتگو کنم

دیدی رمضان رفته و پر باز نکردم

تا خیمه گهِ سبز تو پرواز نکردم

ماه تو گذشت عاشقی آغاز نکردم

من پُست غلامیِ تو احراز نکردم

ساقی بده جامی که تو را درک نکردم

شاید که دگر میکده را درک نکردم

همه رفتند، گدا باز گدا مانده هنوز

شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهۀ آخر ماه، اول راه سحر است

بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

شب‌های زیارت ز دل خسته دلان رفت

هم ناله شدن با نفس سینه زنان رفت

گریه ز غم قافلۀ اهل جنان رفت

تا اینکه براتی ز تو گیریم زمان رفت

آخرِ ماه شد و ماه نیامد آخر

سی سحر ناله زدیم آه نیامد آخر

با کلافی سر بازار نشستیم ولی

حیف شد یوسفم از چاه نیامد آخر

جان ما از غم دوریش به لب آمده است

صاحب غیبت جانکاه نیامد آخر