باید اول خانه را در می‌‌‌زدند

از در و دیوار بالا آمدند

پیر ما مشغول با معبود بود

روی چشمش چشمه بود و رود بود

دوباره یاد مادری که کشته پشت در شده

دوباره حرف آتش و دری که شعله‌ور شده

به یاد غربت علی دوباره بسته ریسمان

به جای گردن پدر به گردن پسر ‌شده

همان امام که احیا نمود مکتب را

بنا گذاشت به عالم ستون مذهب را

به علم و حکمت و ایمان خویش روشن کرد

در آسمان امامت هزار کوکب را

کاش خاموش کند اشک، مصلایش را

کاش گیرند کمی زیر بغل‌هایش را

به زمین خورده و خاکی است ردایش رویش

کاش می‌‌شد بتکانند سر و پایش را

دین ما احمدی و مکتب ما حیدری است

گو دلا حیدری‌ام، مذهب من جعفری است

حضرت صادقم استاد بود در همه عمر

شهریاری که به دستش علم سروری است

جمعیت بیشتر از قبل شتاب آوردند

هیزم آورده و با قصد ثواب آوردند

روضه‌خوان گفت که یکبار دگر ابراهیم

رفت در آتش و این قوم عذاب آوردند

لب نگار که باشد رطب حرام بود زمان واجبمان مستحب حرام بود

فقیه نیستم، اما به تجربه دیدم بدون عشق مناجات شب حرام بود

نسیم سمت دمشق و عراق افتاده

به دست او خبری داغِ داغ افتاده

که جعفر بن محمد به فکر ترویجِ

اصول شیعه برای وفاق افتاده

چنان به بحث نشسته که بین مکتب‌ها

به غیر شیعه تماماً فراق افتاده

در آسمان چشم تو رأفت گذاشتند

آثاری از طلوع محبت گذاشتند

با خلقت تو ای همۀ آبروی خلق

منّت سر اهالی خلقت گذاشتند

تو آمدی که ما همگی متحد شویم

نام تو را منادی وحدت گذاشتند

دوباره مطلع شعرم شده سلام شما

بلال طبع لطیفم شده غلام شما

دوباره رد شده‌اى از کنار و گوشۀ شهر

دوباره گم شده‌ام بین ازدحام شما

به هرطرف که نسیم عبایتان بوزد

بلند مى‌شوم آقا به احترام شما