تکانی خورد مشک و بر زمین افتاد

به راه افتاد اشک و بر زمین افتاد

در این مابین خورشید از سر حسرت

به دریا برد رشک و بر زمین افتاد

سرودم از غم دستی که هرگز...

شکوه ماتم دستی که هرگز...

خدا قسمت کند بر شانۀ من

بماند پرچم دستی که هرگز...

رها مانده است بر شن‌ها چه دستی!

جدا از پیکر سقا، چه دستی!

عموی ماه! بعد از دست‌‌هایت

بگیرد دست بابا را چه دستی؟

پیش از تو کسی خبر ز مهتاب نداد

یک لحظه مرا ر‌هایی از خواب نداد

وقتی که تمام دشت له له می‌‌زد

غیر از تو کسی به تشنه‌ها آب نداد

هرگاه عطش آمد و بی تاب شدم

با جرعه‌ای از مشک تو سیراب شدم

از شرم و خجالت دو دستت اما

مانند تمام رودها، آب شدم

برای آینه بودن که انتخاب شدم

چو ماه مطلع انوار آفتاب شدم

مرا هر آینه ذخر الحسین می‌خواندند

دعای فاطمه بودم که مستجاب شدم

ای حرمت قبلۀ حاجات ما

یاد تو تسبیح و مناجات ما

تاج شهیدان همه عالمی  

دست علی، ماه بنی هاشمی

ماه کجا، روی دل آرای تو؟

سرو کجا، قامت رعنای تو؟

مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند

گرد و خاکی شد و از خیمه دو تا آینه رفت ماه از میسره، خورشید هم از میمنه رفت

آغاز کردم شعر خود را با اباالفضل اذن ورودم در غزل شد یا اباالفضل

هر مشکلی از دید من سهل است تا هست مشکل گشای مردم دنیا اباالفضل

یا والقمر! والشمس! مزمل! اباالفضل! ای قبله‌گاه شاعر بیدل، اباالفضل! الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل! یا دائم الفضل علی السائل، اباالفضل!