هم خانه با امام مبین شاه دین شدی

مادر تو با حبیب خدا همنشین شدی

در آن سرا که با ملکوت است همجوار

قائم‌مقام دخت رسول امین شدی

روضه‌خوان مدینه تا شده‌ام

مثل محراب اشک تا شده‌ام

روضه‌خوان مدینه‌ام یعنی

روزگاری است نینوا شده‌ام

شمع عفّت را تویی فانوس، یا امّ‌البنین

غیرت الله را تویی ناموس، یا امّ‌البنین

تا نهادی پا به بیت غیرت الله قطره‌وار

وصل گردیدی به اقیانوس، یا امّ‌البنین

در یم عصمت، دُر نایاب، یا امّ‌البنین

اسوه‌ی زن، در همه آداب، یا امّ‌البنین

شد صدف دامان پاک تو، به دریای ولا

از برای چار دُر ناب، یا امّ‌البنین

مام پسران است و، به از مه قمر او

شد دخت نبی مام مه آیین پسر او

از طایفه‌ی هاشمیان نیست و لیکن

شد ماه بنی‌هاشم زیبا قمر او

من گَردِ راه حضرت زهرا نمی‌شوم

هرگز به جای ام ابیها نمی‌شوم

او دختر پیمبر و همتای حیدر است

من جز کنیز دختر زهرا نمی‌شوم

من خاک بوس آستان مرتضایم

وقف شما از ابتدا تا انتهایم

هم نامتان هستم ولی در شأنتان نه

باور کن این را از تکان شانه‌هایم

من خادم ذریه‌ی حبل المتینم

من آستان بوس امیرالمؤمنینم

ام البنینم محرم بیت الولایم

دلداده‌ی مولا امیرالمؤمنینم

زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت

چون آسمان، نظر به بلندای خود نداشت

اسمی عظیم بود، که چون رازِ سر به مُهر

در خانه‌ی علی، سَرِ افشای خود نداشت

«امّ‌البنین»، کنایه‌ای از شرمِ عاشقی است

کز حُجب، تابِ نامِ دل آرای خود نداشت

از این به بعد، زنی سر تکان نخواهد داد

به خاطراتِ فروخُفته، جان نخواهد داد

زنی نخواهد گفت، از شجاعتِ پسرش

هوای گریه به پیر و جوان نخواهد داد

مگر جهانی، دیگر به پا نخواهد ماند؟

مگر بَلالی، دیگر اذان نخواهد داد؟