در حُلّۀ خون، دیدۀ سقّای حسین،

شد زائر گردی ز کف پای حسین

دست قلمش به جوهر خون بنوشت

بشکسته خطی، به وصف بالای حسین

هر چند ابوالفضائلم می‌دانند

هر جا ز فتوّتم سخن می‌رانند،

امّا خجلم ز روی طفلان، که مرا

با مشک تُهی هنوز سقّا خوانند

دوباره سجده کرد آن خاک صحرایی که می‌گویند

به پای قامت تنها اهورایی که می‌گویند

و شست آن واژه‌های تشنه را تنهایی باران

به یاد غربت سقّای تنهایی که می‌گویند

سقا به مشک، آب برای حرام نداشت

افتاده روی خاک و به دستش علم نداشت

از بس که تیر بر تن او بوسه داده بود

جایی برای بوسه ز سر تا قدم نداشت

هیچکس فکر نمی‌کرد بیفتی از پا

هیچکس فکر نمی‌کرد نیایی سقّا

آب با دیدن خشکی لبت حسرت خورد

رود گم کرد ز تصویر تو راه دریا

به یادش خاک صحرا تشنه باشد

که تا فرزند زهرا تشنه باشد

چگونه‌ ای همیشه رود جاری

دلت آمد که سقّا تشنه باشد؟

دیشب برای خاطر سقا گریستم

بر دست‌های پرپر آقا گریستم

با «یا حسین‌»های دلم دم گرفته‌ام

وقتی به زیر خیمۀ مولا گریستم

در آن گُلگشتِ معنا بودم، ای کاش!

غبار راهِ مولا بودم، ای کاش!

نوای چشمه‌ای، ابری، نسیمی

فدای چشمِ گُل‌ها بودم، ای کاش!

ای مادر عباس فدای پسرت

ای همسر خورشید فدای قمرت

ای ام بنین مادر سقای حرم

تو ریشۀ عشقی و وفا شد ثمرت

پرنده در هوایت پر نمی‌زد

بدون دست‌هایت پر نمی‌زد

اگر چشمان تو سقّا نبودند

دل دریا برایت پر نمی‌زد