کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را

کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را

ندارد چار‌ه‌ای جز اینکه بشناسد در این دنیا

صراط مستقیمش را، حرامش را، حلالش را

خیال معصیت، معصیت است و منتظر باید

نگه دارد از اوهام خطا، فکر و خیالش را

تعجب می‌‌کنم از عاشقی که بهر یک لذت

به آتش می‌‌کشد سرمایۀ هفتاد سالش را

چگونه ادعای بنده بودن می‌‌کند، آنکه

نمی‌پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را

چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد

روان می‌‌سازد این اعمال ما، اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‌‌هایش مملو از ذکر است

همیشه مغتنم می‌داند از دنیا مجالش را

شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن

از این ترک تعلق یافته، راه کمالش را

بسوز ‌ای دل برای غصه‌‌های عمۀ سادات

که روی نیزه‌ای کامل شده بیند هلالش را

امان از چوبۀ محمل، بگو یک زن در این محفل

ببندد بر سر خونی زینب، تکه شالش را