همون‌هایی که خون کردن دل ناشاد مولا رو
لب تشنه جدا کردن سره داماد مولا رو
بازم این کوفیا حقّ و به حق، نشناختن و رفتن
تن مهمون رو از رو بام، زمین انداختن و رفتن
چجور روشون شد این مردم، در آرن اشک زهرا رو
ببندن پشت یک مرکب، تن بی جون آقا رو؟
دل زار یتیماشو، یه مشت رجّاله سوزوندن
بمیرم که با چه وضعی، اونو تو شهر گردوندن
خجالت می‌‌کشه کوفه هنوز از کار قصّاباش
که شد مهمونشون مثله، توی بازار قصّاباش
دل ما تو غم مسلم به جز با غم نمی‌سازه
از اون وقتی که آویختن سرش رو روی دروازه
جوون مردی که تنهایی زمین زد لشگر شب رو
تموم ترسش از این بود ببندن دست زینب رو
آغاز کردم شعر خود را با اباالفضل
اذن ورودم در غزل شد یا اباالفضل
هر مشکلی از دید من سهل است تا هست
مشکل گشای مردم دنیا اباالفضل
روی صحفه، قلم نوشت حسین
پشت هم پشت هم نوشت حسین
تا که از کنج خانه راه افتاد
اشک چشم ترم نوشت حسین
هرکس که حسّ و حال مرا درک میکند
این سوز بی زوال مرا درک میکند
کعبه که قرنهاست سیه پوش این عزاست
رنگ سیاه شال مرا درک میکند
همون‌هایی که خون کردن دل ناشاد مولا رو
لب تشنه جدا کردن سره داماد مولا رو
بازم این کوفیا حقّ و به حق، نشناختن و رفتن
تن مهمون رو از رو بام، زمین انداختن و رفتن
چجور روشون شد این مردم، در آرن اشک زهرا رو
ببندن پشت یک مرکب، تن بی جون آقا رو؟
دل زار یتیماشو، یه مشت رجّاله سوزوندن
بمیرم که با چه وضعی، اونو تو شهر گردوندن
خجالت می‌‌کشه کوفه هنوز از کار قصّاباش
که شد مهمونشون مثله، توی بازار قصّاباش
دل ما تو غم مسلم به جز با غم نمی‌سازه
از اون وقتی که آویختن سرش رو روی دروازه
جوون مردی که تنهایی زمین زد لشگر شب رو
تموم ترسش از این بود ببندن دست زینب رو
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
