بــار غــم فــرود آمــد در زمیـن مــاریه باز

یا که کــاروان حجـــاز

هــرچه غصّه بــود آمد دلخــراش و سینــه گداز

در حــریم محـــرم راز

بود شــور رستــاخیـز یا نـوای غــم زدگــان

حلقـۀ ستــم زدگـــان

هـــر دلــی ز غــــم لبــریــز، داد راز و نیــاز

بــا شــه غــریب نـــواز

نوگلی چو غنچه شکفت، نغمه زد چو بلبل زار

زار همچــو مـرغ هــزار

با پــدر به زاری گفت کآمده به سوز و گــداز

پــروریدۀ تــو به نـــاز

خــارِ پای مــا بنگر، خــواریِ اسیــران بیـن

حــال دستگیــران بین

چــون کبــوتــر بی پر غرقه خون ز پنجه باز

نیمــه جــان ز رنج دراز

بانــوان دل بریــان، در کمنــد اهــل ستــم

زیــر بنــد اهــل ستــم

روی اشتــر عریــان، نه عمــاری و نه جهـاز

صبح و شام، در تک و تاز

کودکــان خونیــن دل همچو گوی سرگشته

یا چــو بخت بــرگشتــه

دشمنــان سنگین دل هریک از نشیب و فراز

همچــو تیــر خورده گراز

شــامِ ماتــم ما بود صبحِ عیدِ مــردمِ شــام

آه از آن گــــروه لئــــام

مــرکز تمــاشــا بود بانــوان میــر حجـــاز

بــا نقــاره و دف و ســـاز

از یزیـد و آن محفل، دل لبالب از خون است

دیــده رود جیحون است

ما غمین و او خوشدل، او به تخت زر به فراز

ما چــو سیــم در دمِ گـاز

کعبه را شکست افتـاد زآنچه رفت بـرســر تو

ز آنچــه دیــده گـوهــر تو

دست بـت پــرست افتاد قبلۀ دعـــا و نمــاز

« مفتقِر»، بســوز و بســـاز