فسق لب بوسه نچیدن ز ضریح تو بود
در مقامی‌که به پایت زند اکبر، بوسه
دعای زنده‌دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی‌صدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیده‌ام که گدا موج می‌زند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
فسق لب بوسه نچیدن ز ضریح تو بود
در مقامی‌که به پایت زند اکبر، بوسه
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
