صبــا به پیر خــرابات از خــرابۀ شـــام
ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام،
که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟
که روز من شب تار است و صبح روشن، شام
به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست
به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام
نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت
نـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام
به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی
همی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام
چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان
انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام
فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف
چه کــرده با تن این کودکان گل اندام!
دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم
به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام!
به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم
ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام
به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم
کنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام
به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم
بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام
مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است
خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام
هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود
برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام
به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز
به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام
ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه
به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام
شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر
دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام!
ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین
یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام1
ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است
که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟
1. مُدام: شراب انگوری، باده.
ای یک جهان برادر! وی نور هر دو دیده!
چون حال زار خواهر، چشم فلک ندیده
بیمحمل و عماری، بیآشنا و یاری
سرگَرد هر دیاری، خاتون داغدیده
نالهی نی است، ای دل! یا که از لب شاه است؟
یا که نخلهی طور و نغمهی «اَنَا الله» است؟
داستان دستان است، از فراز شاخ گل
یا که بانگ قرآن است، کز شه فلک جاه است؟
تا تو شدی کشته ما، بیسر و سامان شدیم
یکسره سرگشتهی کوه و بیابان شدیم
خیمه و خرگاه ما، رفت به باد فنا
به لجّهی غم اسیر، دچار توفان شدیم
جلوهی روی تو بود، طور مناجات ما
کعبهی کوی تو بود، قبلهی حاجات ما
شربت دیدار تو، آب حیات همه
صحبت این ناکسان، مرگ مفاجات ما
صبــا به پیر خــرابات از خــرابۀ شـــام
ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام،
که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟
که روز من شب تار است و صبح روشن، شام
به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست
به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام
نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت
نـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام
به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی
همی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام
چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان
انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام
فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف
چه کــرده با تن این کودکان گل اندام!
دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم
به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام!
به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم
ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام
به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم
کنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام
به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم
بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام
مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است
خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام
هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود
برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام
به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز
به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام
ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه
به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام
شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر
دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام!
ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین
یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام1
ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است
که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟
1. مُدام: شراب انگوری، باده.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
