آسمان پرده بر انداخت و نوری تابید

پنجمین ماه خدا صورت شب را بوسید

پسری آمده با نور امامت امشب

که پدر بر سر سجاده بر او می‌خندید

نوه‌ای داده خدا بر پسران زهرا

مادری بر رخ همچون پسری می‌بالید

شب میلاد امامی است که با میلادش

بال و پرهای ملائک به زمین می‌بارید

علم در پیش همین طفل عجب زانو زد

صورت عرش به یک غمزه نگاهش چرخید

هرچه معدود روایت شده تا قبل از او

شیعه را تازه پس از آمدنش باید دید

آنقدر جلوه‌گری کرد پس از عاشورا

تا غباری که از آن فتنه برآمد خوابید

سبز شد شیعه اثنی عشری با بذرش

بذر عشقی که به دل‌های هزاران پاشید