غزل فریضۀ عشق است و از نوافل نیست
بهشت با غزل مدح تو معادل نیست

به موی تو شب و باروی تو سحرکردم
کسی که دل به تو نسپرده است، بیدل نیست

تو نور نافله‌های شب حسینی، پس
بدون نور تو اصلا بهشت کامل نیست

تمام خلق برایت اگر عقیقه شوند
به تار موی تو سوگند باز قابل نیست

به اعتقاد من از روح پاک محروم است
به شأن عصمت تو هرکسی که قائل نیست

رسیدی و به نگاهی دل ازهمه بردی
تو ارث عصمت خود را ز فاطمه بردی

دو چشم مست تو دکّان کیمیاگری است
به غمزه های نگاه تو ماه مشتری است

فرشته‌های موکّل تو را طواف کنند
که دستمزد طوافت حسین باوری است

زهیرها همه پایین پای تو جمعند
که کار خاک قدومت زهیر پروری است

برای ساحت ابروی تو سر آوردم
سرم فدا نشود حاصل سبک سری است

شده است نام تو ذکر همه رجز خوان‌ها
طنین نام علی مایۀ دلاوری است

رجز بخوان که شود حشر و خلق برخیزند
یلان ز چرخش تیغ تو زهره می‌ریزند

سبو و ساغر و مستی و جام و مینا، تو
پیمبر و حسنین و علی و زهرا، تو

غلام ترکی و جوْن تو آسمان و زمین
تمام عالمیان بنده‌اند و آقا، تو

به خاک پای تو افتاده، بید مجنونم
و سرو خوش قد و بالای قوم لیلا تو

تو مجتبای حسینی و راه بندان
همیشگی سرکوچه و گذر با تو

تو صفحه صفحۀ نهج الفصاحه‌ای، پس حال
بگو بهانۀ خلقت نبی شود یا، تو؟

تو مس ذات خدایی، تو مست توحیدی
میان کرببلا چون علی درخشیدی

به پهنۀ گیتی پهن خوان تو باشد
زمین زمین تو و آسمان تو باشد

حسین را تو حدیث الست می‌خوانی
حدیث‌ها چه خوش است از زبان تو باشد

عقیده دارم از اول، صدای مرد ظهور
به لحن و لهجه و صوت اذان تو باشد

به زیر قبه، سحر، غالباً دل مردم
کنار شش گوشه میهمان تو باشد

عقیق را لب تشنه به کام خود مگذار
عقیق تشنۀ آب دهان تو باشد

تمام کرببلا از تن تو سهمی برد
تمام کرببلا پس از آن تو باشد

عبای خود به زمین پهن کرده بابایت
که ذره ذره خودش روضه خوان تو باشد

کنار پیکر تو تا نداده بابا جان
بلند شو پدرت را به خیمه برگردان