شاهی که دلش اسیر یک تاج نبود
جای قدمش مگر که معراج نبود؟
جز پیرهن کهنه به تن داشت مگر؟
والله، که مستحق تاراج نبود
یا محول دل من رنگ جلا می‌خواهد
مس جان می‌دهد و شمش طلا می‌خواهد
خلق از دست شما عیدی خود می‌طلبند
باز این بنده‌تان کرببلا می‌خواهد
در لیله الرغائب محتاج نور عینیم
عمری است خانه زاد ارباب عالمینیم
گفتند اگر که حاجت دارید وقتش آمد
گفتیم بی قرار شش گوشۀ حسینیم
باید غزل با یاد رویش پا بگیرد
هر مصرعى با عشق او معنا بگیرد
در محفل شعر قشنگ چشم‌هایش
هر شاعرى باید بیاید جا بگیرد
این بانوی روضه‌خوان دلش پر شرر است
از مرحمت همسر خود با خبر است
شاید که دم مرگ ببیند او را
تا لحظۀ ارتحال دو چشمش به در است
شاهی که دلش اسیر یک تاج نبود
جای قدمش مگر که معراج نبود؟
جز پیرهن کهنه به تن داشت مگر؟
والله، که مستحق تاراج نبود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
