بگو که مرثیۀ شهر شام را چه کنم؟
نگاه هرزۀ مشتی عوام را چه کنم؟
گرفتم این که نگفتم از آن طناب سیاه
گذشتن از وسط ازدحام را چه کنم؟
دلا، نگفتن این ظلم‌ها خودش ظلم است
اگر بیان نشد، امر امام را چه کنم؟
صدای ضجّۀ یک کاروان اسیر کم است؟
صدای هلهلۀ خاص و عام را چه کنم؟
اگر به سبّ علی، شمر دون دهن وا کرد
حضور حـضرت خیرالانـام را چه کنم؟
به عمد می‌گذرد هی ز پیش چشم رباب
بگو که حرملۀ بد مرام را چه کنم؟
تو را نشانده عدو بر فراز منبر نی
به نیزه بستن ماه تمام را چه کنم؟
صدای زجر، نگاه سنان، تمسخر شمر
برادر این همه زجر مدام را چه کنم؟
به دست بسته و پیشانی شکسته، بگو
هجوم آتش بالای بام را چه کنم؟
رسیده قافله، نزدیکی خرابه، حسین!
خودت بگو که من این چند گام را چه کنم؟
یا والقمر! والشمس! مزمّل! اباالفضل
ای قبله گاه شاعر بیدل، اباالفضل!
الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل!
یا دائم الفضل علی السائل، اباالفضل
وقتی به جان شاخۀ طوبی خزان افتاد
اشک خدا باران شد و از آسمان افتاد
خون دلت ریشه دوانده بین خاک طوس
خون لبت بعدش به جان زعفران افتاد
میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
درست مثل فدک پاره پاره شد جگرش
شبیه مادر خود حال رو به راه نداشت
در حرم پیچید عطر سیب، زائر فیض برد
هرکسی در بارگاهت بود، حاضر فیض برد
با بیان روضههایت پلک من هم خیس شد
چشمهایم چون زمین خشک و بایر فیض برد
بگو که مرثیۀ شهر شام را چه کنم؟
نگاه هرزۀ مشتی عوام را چه کنم؟
گرفتم این که نگفتم از آن طناب سیاه
گذشتن از وسط ازدحام را چه کنم؟
دلا، نگفتن این ظلم‌ها خودش ظلم است
اگر بیان نشد، امر امام را چه کنم؟
صدای ضجّۀ یک کاروان اسیر کم است؟
صدای هلهلۀ خاص و عام را چه کنم؟
اگر به سبّ علی، شمر دون دهن وا کرد
حضور حـضرت خیرالانـام را چه کنم؟
به عمد می‌گذرد هی ز پیش چشم رباب
بگو که حرملۀ بد مرام را چه کنم؟
تو را نشانده عدو بر فراز منبر نی
به نیزه بستن ماه تمام را چه کنم؟
صدای زجر، نگاه سنان، تمسخر شمر
برادر این همه زجر مدام را چه کنم؟
به دست بسته و پیشانی شکسته، بگو
هجوم آتش بالای بام را چه کنم؟
رسیده قافله، نزدیکی خرابه، حسین!
خودت بگو که من این چند گام را چه کنم؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
