از شوق مرگ پیش تو، گلگون گریستم
از رود‌ها بپرس که من چون گریستم
اول شدم شکفته ز ارسال نامه‌ات
آخر ز شرمساری مضمون گریستم
گفتی: «الی الحبیب» گلی از گلم شکفت
گفتی: «من الغریب» که محزون گریستم
دیدم عطش کشیده به آتش خیام را
اندازۀ فرات، نه! افزون گریستم
شش ماهۀ تو خشک لب و چشم من پر آب
باران شدم به پهنۀ هامون گریستم
چون زخم‌های بوسۀ شمشیر، بر غمت
با هر هزار دیدۀ پرخون گریستم
گفتم: خیال! اشک من املا نمی‌شود
از طاقت خیال تو بیرون گریستم
کاروان داشت میرسید از راه، دل زینب در التهاب افتاد
تا که چشم ستارههای کبود، به سر قبر آفتاب افتاد
کاروانی که از هزاران دشت از سر شوق با سر آمده بود
به مرور غم خودش که رسید، کم کم از مرکب شتاب افتاد
کارم کشید چون به تباهی، درست شد
این رنگ از شکست سیاهی درست شد
گفتم به خون دل بنویسم پیام را
آقا کریم بود، شفاهی درست شد
زنده هستم به عشق دلداری
به امید طلوع دیداری
گاه دنبال زندگی هستم
گاه دنبال چوبۀ داری
از شوق مرگ پیش تو، گلگون گریستم
از رود‌ها بپرس که من چون گریستم
اول شدم شکفته ز ارسال نامه‌ات
آخر ز شرمساری مضمون گریستم
گفتی: «الی الحبیب» گلی از گلم شکفت
گفتی: «من الغریب» که محزون گریستم
دیدم عطش کشیده به آتش خیام را
اندازۀ فرات، نه! افزون گریستم
شش ماهۀ تو خشک لب و چشم من پر آب
باران شدم به پهنۀ هامون گریستم
چون زخم‌های بوسۀ شمشیر، بر غمت
با هر هزار دیدۀ پرخون گریستم
گفتم: خیال! اشک من املا نمی‌شود
از طاقت خیال تو بیرون گریستم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
