سحر که نالۀ پر درد در گلوی من است

زجا بلند شوم وقت گفتگوی من است

مرور می‌کنم ایام عمر می‌بینم

هزار راه نرفته است رو بروی من است

همین یکی دو سه قطره ز اشک هم دارم

قسم به چشم تو ته مانده سبوی من است

تو ناز می‌کنی و من پی تو سرگردان

چه بی اثر همه اوقات جستجوی من است

چه گویم از غم هجران همین بس ای آقا

برای نافله با خون دل وضوی من است

به خاک چادر زهرا قسم که اشک حسین

تمام ثروت عمر است و آبروی من است

میان روضه خدا شاهد است من می‌فهمم

نگاه مرحمت مادرت به سوی من است

به این دو دیدۀ گریان خویش می‌نازم

نمی ‌ز چشمۀ کوثر میان جوی من است

به هر چه عشق قسم می‌خورم شب جمعه

زیارت حرم جدت آرزوی من است

غروب سرخ حریم حسین دیدنی است

صدای روضه ز لب‌های تو شنیدنی است