آتشفشان از کوه غربت بی صدا ریخت

وقتی شرار کینه از تیغ جفا ریخت

زخمی که در کوچه نشد باز از غریبی

سر باز کرد آخر ز سر روی عبا ریخت

کنج خرابه حالم از این غم خراب شد

پیراهنم ز پهلوی زخمی‌خضاب شد

خیلی برای خشکی لب‌هات گریه کرد

دیدم کنار آب فرات عمه آب شد