درای کاروانی، سخت با سوز گداز آید
چو آه آتشینی کز دل پر غصه بازآید

گمانم کاروانی از وطن آواره گردیده
که آواز جرس با ناله‌های جانگداز آید

اگر این کاروان است از حسین فرزند پیغمبر
چرا او را اجل منزل به منزل پیشباز آید

الا یا خیمگی، خرگاه عزت بر سر پاکن
که ناموس خدا زینب، ز راهی بس دراز آید

به وقت بازگشت شام، یارب چون بود حالش
بهین دخت علی کامروز اندر مهد ناز آید

فلک گسترده خوانی، آب و نانش خون و لخت دل
عراقی میهمان‌دار است و مهمان از حجاز آید

به روی میهمانان حجازی آب و نان بستند
که دیده میزبان هرگز چنین مهمان‌نواز آید؟

بنازم مقتدایی را که در محراب شمشیرش
ز خون سر وضو سازد چه هنگام نماز آید

یزید از زادۀ خیرالبشر بیعت طمع دارد
چگونه طاعت جبریل با ابلیس سازد آید؟

سلیمان هیچ کس دیده مطیع اهرمن گردد؟
حقیقت کس شنیده زیر فرمان مجاز آید؟

معاذ الله، مطیع کفر هرگز دین نخواهد شد
وگر باید شدن مقتول، گو شو، این نخواهد شد

از آن بیعت که دشمن خواست اولاد پیمبر را
همان خوشتر که بنهادند گردن، تیغ و خنجر را

اسیر بیعت دونان شدن، آن مشکلی باشد
که آسان برکند بر دل، اسیری‌های خواهر را