مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را
شکسته صاعقۀ تازیانه، بال و پرم را
اگر فرات به دجله بریزد و بخروشد
نمی‌نشاند، یک ذره آتش جگرم را
غروب بود که با کاروان، به شام رسیدم
در آفتاب رصد کن، حکایت سفرم را
هزار مرتبه، زیر سم زمانه شکستم
هزار مرتبه، یاد پدر برید پرم را
کدام اقیانوس، از دهان رود شنیده
تغزل کلمات برادر و پدرم را؟
چگونه سرو بمانم؟ که خط خاطره و خون
شکسته است دلم را، شکسته بال و پرم را
اگر سحر برسد، وای اگر سحر برسد
همین که قافلۀ شام، از سفر برسد
همین که زینب، قصه به قصه مویه کند
همین که طاقت ام البنین، به سر برسد
چنان خون می‌چکد از رنگ و روی دامنت، بانو
که گل شرمش می‌آید از گل پیراهنت، بانو
بگو بر چهره‌ات خون کدامین لاله پاشیده
چه پاییزی گذر کرده ز باغ دامنت، بانو؟
از ظهر تشنه‌ای، که تو را دیده آفتاب
انگار قرن‌هاست، نخوابیده آفتاب
انگار قرن‌هاست، افق را ندیده و
از برکۀ غروب، ننوشیده آفتاب
مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را
شکسته صاعقۀ تازیانه، بال و پرم را
اگر فرات به دجله بریزد و بخروشد
نمی‌نشاند، یک ذره آتش جگرم را
غروب بود که با کاروان، به شام رسیدم
در آفتاب رصد کن، حکایت سفرم را
هزار مرتبه، زیر سم زمانه شکستم
هزار مرتبه، یاد پدر برید پرم را
کدام اقیانوس، از دهان رود شنیده
تغزل کلمات برادر و پدرم را؟
چگونه سرو بمانم؟ که خط خاطره و خون
شکسته است دلم را، شکسته بال و پرم را
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
