خضر راه عشق، رو در راه کرد

                        رو به سوی منزل دل‌خواه کرد

شاهد غیبش ز سر برْبوده هوش

                        دل پُر از گفتار امّا لب، خموش

لحظه‌ای شد چشم حق‌بینش به خواب

                        کرد با وی، هاتفی در دم خطاب:

گر شتابانید چون باد صبا

                        مرگ گیرد پیشی اکنون بر شما

چون شنید این با لبان لعل‌گون

                        شاه گفت: «انّا الیه راجعون»

پور دل‌بندش علی، آن بی‌همال

                        کرد ز استرجاع او، حالی سؤال

با پسر آن خواب خود را بازگفت

                        راز را در گوش سرو ناز گفت

بین چه گفت آن گلبن باغ یقین

                        با پدر، فرّخ‌امام راستین

گفت: ای محو جمالت آفتاب!

                        نیست آیا راه ما حقّ و صواب؟

شاه گفتا: حقّ ذات کبریا!

                        راه ما حقّ است، بی‌ چون و چرا

گفت: پس ما را ز مردن، باک نیست

مرغ عرشی، صید دام خاک نیست