رفتم من و هوای تو از سر نمی‌رود
داغ غمت ز سینه‌ی خواهر نمی‌رود
برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت
تنها به سوی روضه‌ی مادر نمی‌رود
گر بی‌تو زینب تو کند جایْ در وطن
از خجلتش به نزد پیمبر نمی‌رود
خواهم بَرَم عیال تو را در وطن ولی
لیلا ز روی مرقد اکبر نمی‌رود
از روی تربت تو که «دار الشّفای» اوست
سوی حجاز، عابد اطهر نمی‌رود
سوز گلوی خشک تو اندر لب فرات
ما را ز یاد تا لب کوثر نمی‌رود
پهلوی چاک‌خورده‌ات از نیزه‌ی سنان
ما را ز یاد تا صف محشر نمی‌رود
تا گوشه‌ی لحد شودم جا، ز خاطرم
کنج تنور خولی کافر نمی‌رود
زآن لعل لب، تلاوت قرآن به نوک نی
از خاطرم به حقّ پیمبر! نمی‌رود
بزم یزید و طشت زر و چوب خیز‌ران
از یاد ما، به حضرت داور! نمی‌رود
«جودی» ز یاد آن لب خشکیده‌ات، شها!
گر در جنان رود، لب کوثر نمی‌رود
چرا به خاک فتاده، تن مطهّر تو؟
جدا نموده که ای شهریار من! سر تو؟
ز هیچ باب نپرسی چرا ز حال رباب؟
که هست خادمهای، یا حسین! بر در تو
پس از تو، جان برادر! چه رنجها که کشیدم
چه شهرها که نگشتم، چه کوچهها که ندیدم
به سختجانی خود آن قَدَر نبود گمانم
که بی‌تو، زنده ز دشت بلا، به شام رسیدم
اندر سریر ناز، تو خوش آرمیدهای
شادی از آن که رأس حسین را بریدهای
مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت
بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیدهای
رفتم من و هوای تو از سر نمی‌رود
داغ غمت ز سینه‌ی خواهر نمی‌رود
برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت
تنها به سوی روضه‌ی مادر نمی‌رود
گر بی‌تو زینب تو کند جایْ در وطن
از خجلتش به نزد پیمبر نمی‌رود
خواهم بَرَم عیال تو را در وطن ولی
لیلا ز روی مرقد اکبر نمی‌رود
از روی تربت تو که «دار الشّفای» اوست
سوی حجاز، عابد اطهر نمی‌رود
سوز گلوی خشک تو اندر لب فرات
ما را ز یاد تا لب کوثر نمی‌رود
پهلوی چاک‌خورده‌ات از نیزه‌ی سنان
ما را ز یاد تا صف محشر نمی‌رود
تا گوشه‌ی لحد شودم جا، ز خاطرم
کنج تنور خولی کافر نمی‌رود
زآن لعل لب، تلاوت قرآن به نوک نی
از خاطرم به حقّ پیمبر! نمی‌رود
بزم یزید و طشت زر و چوب خیز‌ران
از یاد ما، به حضرت داور! نمی‌رود
«جودی» ز یاد آن لب خشکیده‌ات، شها!
گر در جنان رود، لب کوثر نمی‌رود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
