من دختری یتیمه و محنت کشیده‌ام

عمرم بُوَد گواه که بس داغ دیده‌ام

گل‌های آبله، کف پایم شکوفه زد

از بس که روی خار مغیلان دویده‌ام

وقتی مرا به ناز و نوازش، نیاز بود

از تازیانه، طعم نوازش چشیده‌ام

گویید از زبان رقیّه به عاشقان:

در زیر بار هجرت بابا، خمیده‌ام

از گلشن وجود، در این فصل کودکی

غیر از گل بنفشه، گلی را نچیده‌ام

آخر خرابه خانه خرابم نمود و لیک

شادم از آن ‌که زود به منزل رسیده‌ام

ای «هاشمی»! به جمله‌ی دل‌دادگان بگو:

بر فعل زشتشان، خط غفران کشیده‌ام