عشقت میان سینۀ من پا گرفته
شکر خدا که چشم تو ما را گرفته

دریاب دل‌ها را تو با گوشه نگاهی 
حالا که کارعاشقی بالا گرفته

عمریست آقا جان دلم از دست رفته
پائین پای مرقدت مأوا گرفته

گیسو کمند خوش قد و بالای ارباب
شش گوشه هم با نور تو معنا گرفته

از کودکی آوارۀ کوی تو هستم
دست دلم را حضرت زهرا گرفته

مانند جدت رحمتٌ للعالمینی 
حیف است دست خالی ما را نبینی

***

 زلف تو را موج پریشان می‌شناسد
چشم تو را آیات باران می‌شناسد

عطر تو و پیراهنت را یوسف شهر
کوچه به کوچه صبح کنعان می‌شناسد

اعجاز چشمان تو را آیه به آیه
آری دل تازه مسلمان می‌شناسد

آقا کرامات نگاه روشنت را 
خورشید در هر صبحگاهان می‌شناسد

خشم و خروش و هیبتت را بین میدان
هوهوی رعد و برق طوفان می‌شناسد

خورشید از شرم نگاهت رو گرفته
در ساحل نورانیت پهلو گرفته

***

 بالاتر از حد تصورها کمالت
دل می‌برد از اهل این عالم خیالت

صبح ازل چشمان مبهوت ملائک 
بودند شیدای تماشای جمالت

می‌جوشد از خاک قدم‌های تو زمزم
کوثر شراب خانگیّ لا یزالت

کی می‌شود با بال‌های این چنینی
پرواز تا اوج شکوه بی مثالت

آنجا که بال جبرئیل آتش گرفته
بام نخست پر کشیدن‌های بالت

خُلقاً و خَلقاً، منطقاً عین رسولی
دیگر چه گویم از تو و خوی و خصالت

وقتی که تکبیرت طنین انداز می‌شد
می‌گفت لیلا مادرت: شیرم حلالت

می‌ریزد از عطر نگاهت یاس؛ آقا
تنها تویی هم شانه با عباس؛ آقا

***

 هر صبح بر لب نغمه تکبیر داری
تو آفتابی، صبح عالمگیر داری

با حلقه‌های گیسوی پر پیچ و تابت
صد کاروان دل در تب زنجیر داری

از لهجه‌ات عطر خدا می‌بارد آقا
هرگاه بر لب نغمه تکبیر داری

از میمنه تا میسره می‌پاشد از هم
وقتی که در دستان خود شمشیر داری

باید برایت ذوالفقاری دست و پا کرد
حیدر شدی و هیبتی چون شیر داری

از هیبت چشم تو دشمن می گریزد
پلکی بزن تا عالمی بر هم بریزد

***

 حالا که خاکم را سرشته دست‌هایت
بگذار تا باشم همیشه خاک پایت

بال و پری می‌خواهم امشب از تو آقا
تا که تمام عمر باشم در هوایت

آه ای اذان گوی سحرگاه مدینه
یاد نبی را زنده می‌سازد صدایت

ای کاش چشمانم تبرّک می‌شدند از
گرد و غبار بال خاکیّ عبایت

ای زینت کرب و بلای حضرت عشق
بگذار باشم زائر پائین پایت

عمریست از مهر تو در دل توشه دارم
شوق طواف مرقد شش گوشه دارم