چون به شاه کربلا شد کار، تنگ

قاسم آمد تا بگیرد اذن جنگ

هی به گریه بوسه زد بر دست شاه

گشته جانش عاشق و پابست شاه

از صفا بس کرد، گِرد شه طواف

یافت آن صید حرم، اذن مصاف

گفت راوی: نیک می‌آرم به یاد

که چو قاسم روی بر میدان نهاد،

بندی از نعلین او بگْسسته بود

وز کمال عاشقی، نابسته بود

بلکه از چپ بود، آن هم ‌نی ز راست

وز چپ و از راست این‌سان رزم خواست

پس برون آورْد تیغ آب‌دار

زد همی بر خرمن جان‌ها شرار

او چو نور و آن ستم‌کاران چو نار

او تنی تنها و ایشان صد هزار

او به ظاهر، کوچک و آن‌ها بزرگ

او به باطن، یوسف و آن قوم، گرگ

ناگهان باران تیرش درگرفت

جسمش از پیکان چو عنقا پر گرفت

پایش از رفتار و دست از کار مانْد

اوفتاد و پس عموی خویش خوانْد

باز، «جیحونا»! تلاطم می‌کنی

چشم مردم را چو قلزم می‌کنی