چون پیشواى عشق قدم در میان نهاد

مى‌‏سوخت ز آتشى که نهان داشت در نهاد

آن شمع جمع بود که بر پاى عهد خویش

تا آن دقیقه و دم آخر بایستاد

پیوسته بود باد مخالف ز هر طرف

امّا نشد خموش ز طوفان و تندباد

تنها در آن میانه پراکنده مى‏‌شدند

آن مردمان سست‌‏تر از تودۀ رماد

آن سست ‏مردمى که دل زرپرستشان

بیم از یزید داشته و زادۀ زیاد

زین رو حسین ماند و همان محرمان راز

اصحاب خاص، اهل صفا، جوهر وداد

از پیر سال‏خورده رسد تا به خردسال

تا طفل شیرخوار در آغوش مرگ، شاد

شادى‏‌کنان چو عاشقِ آمادۀ وصال

یا هم‏چو زاهدى که پس‏انداز کرده زاد

آن وجد و آن نشاط که دیدند از «بُریر»

در آن شبى که داشت ز پى، تیره‏بامداد،

آن جنگ «عابس» و زره افکندنش که بود

با دوست، عشق‏بازى و با دشمنان، جهاد،

آن سینه‌‏ها که تیر بلا را سپر شدند

از پاى تا درآمده، خفتند در مهاد،

وآن آخرین مراحل عشقى که روزگار

دیده است از حسین، کجا مى‏‌رود ز یاد؟

با آن همه جراحت و سوز و عطش هنوز

هر لحظه چهره بیش‌تر از پیش‏تر گشاد

کشتى شکسته داشت به دریاى خون ولى

سرشار بود و شاد که مى‌‏رفت بر مراد

زین رو به سجده رفت و خدا را سپاس گفت

از صدر زین، دمى که به روى زمین فتاد

عهد الست را همه لبّیک گفته‌‏اند

تنها حسین بود که با سر جواب داد

هر کس گریست در غم آن پیشواى عشق

چون درگذشت، هم‏چو «نگارنده»، شاد باد!