بر گلبن رسول چو باد خزان گذشت

آمد بهار گریه و سیل از میان گذشت

افسرده گشت عالمى از آن خزان ولى

شد کربلا چنان که صفاش از جنان گذشت

زآن غنچۀ گلى که ز یک ناوکى شگفت

در کربلا شکفت و تبسّم ‏کنان گذشت،

بودند قدسیان همه گریان و در خروش

دیدند تیر حرمله چون از کمان گذشت

زینب  ز غصّه، پیرتر از روزگار شد

تا از کنار کشتۀ آن نوجوان گذشت

شد عندلیب، نوحه‌‏سرا در سراى گل

از این ترانه‌‏اى که مرا بر زبان گذشت

از داستان آتش و بستان کربلا

وآن ماجراى سخت که بر گلستان گذشت،

آتش گرفت دامن گل‏‌هاى داغدار

شد دود و آه، توام و از آسمان گذشت

آرى؛ حسین تا که به دست آورد گلاب

از نوگلى عزیز و گران‏تر ز جان گذشت

آرى؛ حسین عازم دربار دوست بود

بى‏‌خود نبود کز خود و از خانمان گذشت

وآن دم که دید هم‏سفران عازم رهند

یعنى چو از برابرش آن کاروان گذشت،

همراه شد ولیک ز همراه بودنش

خود داند و خدا که چه بر همرهان گذشت

با ندبه، نوحه‌‏اى ز «نگارنده» بشنوید

ز آل رسول و آن چه بر آن خاندان گذشت