نیت نمودی خویش را بر یار بسپاری
جان را به جانان با تن تبدار بسپاری
باید که مرهم روی زخم خویش بگذاری
سردرد خود را دست این دستار بسپاری
دستاس کردن با پر زخمی نمی‌سازد
دستاس را باید به خدمتکار بسپاری
سجاده و چادر نمازت را به زینب با
توصیۀ الجار ثم الدار بسپاری
وقتی لباست رازدار زخم‌هایت نیست
باید به دختر یک به یک اسرار بسپاری
این رازداری را علاوه بر پرستارت
باید به دیوار و در و مسمار بسپاری
وقتی شکسته شانه‌ات، زلف حسینت را
باید به دست پنچه بالاجبار بسپاری
حیفت نمی‌آید گلوی آهوی خود را
در قتلگاهی دست یک کفتار بسپاری
یا والقمر! والشمس! مزمّل! اباالفضل
ای قبله گاه شاعر بیدل، اباالفضل!
الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل!
یا دائم الفضل علی السائل، اباالفضل
وقتی به جان شاخۀ طوبی خزان افتاد
اشک خدا باران شد و از آسمان افتاد
خون دلت ریشه دوانده بین خاک طوس
خون لبت بعدش به جان زعفران افتاد
میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
درست مثل فدک پاره پاره شد جگرش
شبیه مادر خود حال رو به راه نداشت
در حرم پیچید عطر سیب، زائر فیض برد
هرکسی در بارگاهت بود، حاضر فیض برد
با بیان روضه‌‌هایت پلک من هم خیس شد
چشم‌هایم چون زمین خشک و بایر فیض برد
نیت نمودی خویش را بر یار بسپاری
جان را به جانان با تن تبدار بسپاری
باید که مرهم روی زخم خویش بگذاری
سردرد خود را دست این دستار بسپاری
دستاس کردن با پر زخمی نمی‌سازد
دستاس را باید به خدمتکار بسپاری
سجاده و چادر نمازت را به زینب با
توصیۀ الجار ثم الدار بسپاری
وقتی لباست رازدار زخم‌هایت نیست
باید به دختر یک به یک اسرار بسپاری
این رازداری را علاوه بر پرستارت
باید به دیوار و در و مسمار بسپاری
وقتی شکسته شانه‌ات، زلف حسینت را
باید به دست پنچه بالاجبار بسپاری
حیفت نمی‌آید گلوی آهوی خود را
در قتلگاهی دست یک کفتار بسپاری
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
