زبانِ هر که کند شرحِ غم ز پیرهنش

چو شمع، شعله کشد آتشِ دل از دهنش

بُوَد به دوست همی تازه، محنت آن شاه

که شد ز خصم، تطاول، به کهنه پیرهنش

چه گویم از غم آن پیرهن؟ خداوندا!

که داغ تازه نهد بر جگر، غم کهنش

برفت پیرهنش چون ز پیکرِ مجروح

نمود بر غم خود گریه، زخم‌های تنش

گریست حضرت خاتم ز غصّه، چون یعقوب

قمیص یوسف بطحا، چو رفت از بدنش

بکن تو گریه بر آن پیرهن همی، «ناصر»!

که کرد فاطمه را پیرهن قبا، محنش