آن شب که بُرید از نفس خود، کفنت را

پیچید در اندوه، خداوند، تنت را

می‌خواست شهیدان «اولوا العزم» ببینند

افتاده به‌خون، بی‌سر و عریان، بدنت را

لب را به کدامین رگ بی‌تاب گذارد؟

آن کس که هوس کرد ببوسد، دهنت را

چرخید و به تن کرد زمین، ماه محرّم

در هیأت زنجیرزنان، پیرهنت را

می‌ترسم از این قوم که لب‌تشنه بمیرند

گر شرح دهم، شیوۀ پرپر زدنت را