در آن میان چو خطبه‌ی حضرت، تمام شد

وقت جواب هم‌سفران بر امام شد

پاسخ‌دهنده‌یْ اوّل آنان «زُهیر» بود

کاندر حضورِ سبط نبی در قیام شد

کای زاده‌ی رسول! «سَمِعْنا مَقالکَ»

مطلب عیان برِ همه از خاص و عام شد

دنیا اگر همیشگی و مرگ آخرش

ما عزممان همین و نه جز این قیام شد

و‌آن‌ گه «بُریر» دادِ سخن داد آن‌ چنان

ظاهر خلوص نیّت او از کلام شد

منّت به ما نهاده خدا با وجود تو

ما را ز لطف، شهد شهادت به جام شد

فخر است قطعه‌قطعه شدن پیش روی تو

طوبی بر آن بدن که چنینش ختام شد!

پس بهر دل‌نوازیِ فرزند فاطمه

گاهِ سخن ز «نافع» شیرین‌کلام شد

گفتا کنون که گشته گهِ امتحان ما

با رهبریت، محنت ما بی‌دوام شد

ما دوستیم با تو و با دوستان تو

دشمن به آن که دشمنی‌ات را مرام شد

ما را ببر به هر طرفی خود ز شرق و غرب

حبل ولایت تو، ز ما «لَا انْفِصام» شد

ما را که جز بصیرت و نیّات پاک نیست

در خاک و خون تپیدن، نزد تو باک نیست