آن تیره‌شب که جمع پریشان، روان شدند

از ناله قدسیان، جرسِ کاروان شدند

هم حاملانِ عرش به زانو در‌آمدند

هم طایرانِ سدره برون‌ ز آشیان شدند

شد رستخیز عام، دمی کآن مسافران

بدْرود‌سازِ قبرِ شه انس و جان شدند

آورده تنگ مرقد پُر نور در بغل

مانند شمع طور، سراپا زبان شدند

گه نوحه، گه زیارت و گاهی وداع و گاه

از بس فغان و آه ز آه و فغان شدند

بر حال زار خویش در آن روضۀ شریف

لختی سروده مرثیه و روضه‌خوان شدند

کای فخر انبیا! تو برفتیّ و امتّت

از کین، پس از تو خصم امام زمان شدند

پیکار بدر و حرب احد را به خاطر آر

وز جان ما مپرس که با ما چسان شدند

از روضه سر بر‌آر و نگه کن که عترتت

ناچار، دور از این حرم و آشیان شدند

اینک ز تربت تو به قصد عراق و شام

با جان سوگوار و تن ناتوان شدند

یا ایّها ‌الرّسول! خدا را نظاره‌ای

ما را به قبر خویش طلب یا که چاره‌ای