«شنیدستم که مجنون با دل زار

چو شد از مُردن لیلی خبردار»

گریبان چاک زد از بهر دلبر

به قبرستان شدی با دیدۀ تر

به هرکس می‌­رسیدی آن جگرریش

شدی جویای قبر دلبر خویش

یکی گفتا که ای بی صبر و طاقت!

تو را با تربت لیلی چه حاجت؟

بدو گفتا که من مجنون زارم

که عشق روی لیلی کرده خارم

جوابش داد آن دانای هشیار

اگر هستی تو مجنون دل‌افکار

برو زین خاک‌ها بردار و بو کن

ز عطر و بویش، او را جست‌وجو کن

که عشق پاک‌دل، این است حالش

نگردد قطع، سیمِ اتّصالش

چو مجنون این کلام نغز بشْنید

ز خاک قبرها برداشت، بویید

به ناگه زد گریبان را به تن چاک

که بوی لیلی‌ام آید از این خاک

مرا از این سخن آمد به خاطر

ز دشت کربلا و حال جابر

بگفتا با عطیّه با دل زار

ز هر قبری کف خاکی به من آر

چو گل بویید خاک کشتگان را

گلابی ریخت دشت و بوستان را

که ناگه گفت: ای باغ امیدم!

ز گِل بوی گُل رویت شنیدم

حسین! ای لالۀ خونین صحرا!

به آب دیده شویم قبرها را

بگفتا «کربلایی» عاشق این است

که سیم اتّصالش این چنین است