توسن عشق و شهادت را به همّت زین کنم
تا ابد محکم به عالم، پایه‌های دین کنم
کاخ بیداد و ستم را واژگون خواهم نمود
گلشن اسلام را با خون خود رنگین کنم
من تلاوت می‌کنم بر روی نی، آیات نور
تا دوام مکتب توحید را تضمین کنم
گر چه دشمن خارجی خواند مرا با صوت خویش
آشنا، بیگانه را با عترت یاسین کنم
کی نیازی هست «محرم» را به تشویق کسی؟
من که خود در انجمن هر شعر را تحسین کنم
تا پرچم تو در اهتزاز است حسین!
پاینده و جاوید، نماز است حسین!
از خون تو محکم شده آیین نبی
اسلام هم از تو سرفراز است حسین!
این فلک تا کی ستم بر جان مظلومان کند؟
آشیان بی‌گناهان را چرا ویران کند؟
از چه فرزندان مسلم را به صد آوارگی
گاه در صحرا کشاند، گاه در زندان کند؟
رقیّه، دختر شاه شهیدان
ز هجران پدر شد دیده گریان
صدای گریه‌اش در آن دل شب
شرر زد بر دل و بر جان زینب
به امّید پدر، یک شب به شهر شام خوابیدم
که شاید بینم اندر خواب، رخسار پدر؛ دیدم
مرا جا داد در آغوش مهرش از سرِ یاری
گه او بوسید رخسارم، منش گه چهره بوسیدم
توسن عشق و شهادت را به همّت زین کنم
تا ابد محکم به عالم، پایه‌های دین کنم
کاخ بیداد و ستم را واژگون خواهم نمود
گلشن اسلام را با خون خود رنگین کنم
من تلاوت می‌کنم بر روی نی، آیات نور
تا دوام مکتب توحید را تضمین کنم
گر چه دشمن خارجی خواند مرا با صوت خویش
آشنا، بیگانه را با عترت یاسین کنم
کی نیازی هست «محرم» را به تشویق کسی؟
من که خود در انجمن هر شعر را تحسین کنم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
