حسین ای نازنین! تو آبِ نابی

عطشْ کامان عالم را جوابی

تو روح آب و بی‌تو آب؛ مرداب

لبت را قرن‌ها آب است؛ بی‌تاب

تو آبِ نابی و باقی سراب‌اند

سراسر چشمه‌ها عینِ عذاب‌اند

هر آن دل بی‌تو شد، لب تشنه مانَد

از این دَم تا قیامت تشنه خوانَد

بهاری می‌کند نامت جهان را

طراوت می‌دهد سوز نهان را

اگر چه تا ابد داغ تو ماناست

حسینا! زندگانی با تو زیباست

تو روحی تازه دادی زیستن را

شکوهی تازه دادی زیستن را

در این رگ‌ها ببین! خون تو جاری است

روان عاشقان با تو بهاری است

دلم در نینوایت ریشه دارد

در آوازِ رهایت ریشه دارد

به نام تو دلِ ما را سرشتند

نه تنها دل که دنیا را سرشتند

و عشق از نام تو می‌گردد آغاز

تویی سرچشمۀ زیباترین راز