روی نی موی تو در باد، رها افتاده

در فضا رایحه‌ای روح‌فزا افتاده

سر تو می‌رود و پیکر تو می‌ماند

از هم آیات وجود تو جدا افتاده

آتش آن نیست که در خرمن پروانه زدند

آتش آن است که در خیمه‌ی ما افتاده

من به میل خود از اینجا نروم، می‌برَدم

تازیانه که به جان تن ما افتاده

می‌شمارم همه طفلان حرم را دائم

وای که دخترکت باز کجا افتاده؟

هق‌هقش پاسخ من شد که از او پرسیدم

دو سه دندان تو ای عمه چرا افتاده