گاهی دعا به مرز تکامل نمی‌رسد

هر مثنوی به اوج تغزّل نمی‌رسد

هر عاشقانه‌ای غزل جاودانه نیست

بحر طویل عشق شما چیز دیگری است

گاهی فقط ز نوحۀ مداح سبز عشق

معنی واژه می‌تپد از هرم نبض عشق

هر بار آمدم به ملاقات روضه‌ات

یک خون تازه‌ای ز جراحات روضه‌ات

از زخم باز حنجره، اشعار می‌چکید

مداح، پابرهنه در ابیات می‌دوید

مصراع صبح روز وداعت طلوع کرد

خورشید با چه شرم و حیایی شروع کرد

مصراع ظهر العطشت تشنه جان سپرد

گلواژۀ غروب غمت تازیانه خورد

من مانده‌ام چه واژه به اوج خروش رفت

مدّاح خواند و مستمع تو ز هوش رفت

مقتل بخوان که زخمی دلتنگ غربتیم

ما هم اسیر کوچۀ تنگ مصیبتیم

با هر بهانه بغض گلو را گشوده‌ایم

بارانیِ همیشۀ یک نوحه بوده‌ایم

الماس اشک، ثروت مخصوص روضه‌هاست

عباس و مشک واژۀ مأنوس روضه‌هاست

وقتی در این حرم به تمنای رخصتیم

در عاشقی اهل کساء پیش‌کسوتیم

گویا دعای خسته دلی مستجاب شد

از حرمت امیر حرم فتح باب شد

رنگ از رخ کتاب دعایم پریده است

الماس التماس ز چشمم چکیده است