چون شهسوار عشق روان شد به خیمه‌گاه

دل پر ز داغ و سینه پر از سوز و درد و آه

فرمود بانوان حرم را برای من

آرید کهنه پیرهنی پاره و تباه

گشتند بانوان همه در گریه و عَویل

گرد آمدند جمله چو هاله به دور ماه

امّ الْمصائب آمد و یک پیرهن به دست

گفتش که کهنه جامه نزیبَد برای شاه

فرمود: خواهرم همه یاران و همرهان

رفتند و من هم از پی ایشان چو گرد راه

ناچار کشته می‌شوم امروز تشنه لب

گشته جهان به دیدۀ حق بین من سیاه

چون جامه می‌برند به یغما ز پیکرم

شاید تنم برهنه نماند به رزمگاه

بگرفت کهنه جامه و پوشیده در بدن

بردند عاقبت ز شه آن کهنه پیرهن